Obecny kościół św. Barbary powstał jako świątynia ewangelicka w latach 1766 - 1768, na miejscu drewnianego domu modlitw z 1747 r. W 1803 r. dobudowano wieżę.
Jest to budowla salowa, założona na planie prostokąta z nieznacznie wysuniętym ryzalitem (szerokości 3 przęseł na dłuższych elewacjach, a na krótszej - od zachodu - 1 przęsła) nakryta naczółkowym dachem łamanym krytym blachą. Elewacje akcentowane lizenami, przy narożach zdwojonymi. Na osi, od wschodu wieża założona na planie kwadratu, na ostatnim piętrze przechodząca w ośmiobok, nakryta płaskim, blaszanym daszkiem. Wnętrze oświetlone oknami w dwóch kondygnacjach - w górnej wysokie, zamknięte półkoliście, w dolnej niższe zamknięte łukiem odcinkowym z uszakami, lub o wykroju koszowym. Okna i portale w opaskach z kluczem.
Wewnątrz, wzdłuż dłuższych ścian, empory wsparte na filarach. Na nich wspierają się drewniane kolumny podtrzymujące sklepienie kolebkowe. Pomiędzy emporami, od strony wieży, empora organowa z XVIII w. drewnianym, polichromowanym prospektem. Dawniej w 2-kondygnacyjne empory wbudowany był również, typowy dla protestanckich świątyń drewniany, XVIII w., polichromowany zespół ołtarzoambony.

(opis pochodzi z : )